Sweet satisfaction to my soul

Ég var að rölta heim úr vinnu, og kominn með þennan líka meiriháttar pistil í hausinn. (...umm, ok, minniháttar þá...) Kom heim, kveikti á tölvunni, og sjónvarpinu. Því miður var Sjakalinn með Richard Gere í sjónvarpinu og ég missti algjörlega allt úr hausnum yfir frábæra írska hreimnum hjá kallinum. Nú man ég ekkert alltof mikið eftir fyrstu myndinni, en hún var allavega mun nærri bókinni, og bókin var auðvitað best. Frederick Forsyth hefur auðvitað sjaldan klikkað á sögunum þar sem sannleika og skáldskap er tvinnað saman.

Annars var ágætt að koma til Köben aftur. Það er endalaust gott að koma heim til Íslands. Það minnir mann á, ekki að þörf sé á, að ég á súper góða vini og fjölskyldu. Að vanda var tíminn heima alveg frábær, en vesenið er að 14 dagar eru vart nóg. Sérstaklega þegar maður er haugur.

Ég hafði það loksins af að koma rafmagnsgítarnum mínum með út. Ótrúlegt að það hafi ekki haft fyrr. Sérstaklega þar sem ég er líklega búinn að spila í 6 tíma á tveimur dögum síðan ég kom. Ekki vel, en samt spila.

Og þar er spennan. Tekst mér loks að læra tónfræði af einhverju viti? Bráðum get ég sagt að ég hafi spilað á gítar í töttögu ár. Og, því miður, þá er maður enn, eins og Hjalti Árna sagði, gítareigandi. Urrr...

Lag dagsins: Ready n' Willing með Whitesnake. Blúsrokk af bestu gerð.